| 1 | وای چه خسته می كند تنگی این قفس مرا |
| 2 | جوانی حسرتا با من وداع جاودانی كرد |
| 3 | ستایش مر خدا را شاید و شكر و سپاس او را |
| 4 | گشودی چشم در چشم من و رفتی به خواب اصغر |
| 5 | روی در كعبه این كاخ كبود آمده ایم |
| 6 | دلم جواب بلی می دهد صلای تو را |
| 7 | نامه زد بوم از خراسانم كه گلشن نیز رفت |
| 8 | ای خدا هر خبری می شنویم |
| 9 | فـَرخا چونی و چون می چرخدت ایام عمر |
| 10 | نگاهی كرده در آفاق و ماهی كرده ام پیدا |
| 11 | دوستانم ناخلف انگاشتند |
| 12 | دلها كه آرزوی امام رضا كنند |
| 13 | هركه نه در سایه ایمان شود |
| 14 | ای كعبه دری باز به روی دل ما كن |
| 15 | كوره ی عشق بیفروز كه كانون باشی |
| 16 | چه جای سر اگر سرور نباشد |
| 17 | خبر وای به سر وقت من آمد شب دوش |
| 18 | آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا |
| 19 | تا هستم ای رفیق ندانی كه كیستم |
| 20 | آن را كه خواندی ای دل غافل حبیب من |
| 21 | قمار عاشقان بُردی ندارد از نَـداران پرس |
| 22 | تا باد صبا كوی تو اش دسترس افتاد |
| 23 | ای فلك خون دل از خوان تو نان، ما را بس |
| 24 | شب است و چشم من و شمع اشك بارانند |
| 25 | چند بارد غم دنیا به تن تنهایی |
| 26 | الا ای نوگل رعنا كه رَشك شاخ شمشادی |
| 27 | تا كه از طارم میخانه نشان خواهد بود |
| 28 | باز پیرانه سرم عشق تو در یاد آمد |
| 29 | آوخ آن وحشی غزال دل شكار از من رمید |
| 30 | شب است و چشم به راه ستاره ی سحرم |
| 31 | یارب آن یوسف گمگشده به من باز رسان |
| 32 | ابدیت كه به هر جلوه تجلا می كرد |
| 33 | ستون عرش خدا قائم از قیام محمد |
| 34 | نیما! غم دل گو كه غریبانه بگرییم |
| 35 | هنوز هست به گوشم صدای سبحانی |
| 36 | گذار آرد مه من گاه گه از اشتباه اینجا |
| 37 | ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد |
| 38 | در دیاری كه در او نیست كسی یار كسی |
| 39 | بهار آمد و فرخ فرح، فراز آورد |
| 40 | بنال ای نی كه من غم دارم امشب |
| 41 | مرا هر گه بهار آید به خاطر یاد یار آرد |
| 42 | به دوش ِ دل ز غم عشق بارها دارم |
| 43 | نفسی داشتم و ناله و شیون كردم |
| 44 | ماه من! چهره برافروز كه آمد شب عید |
| 45 | ریختم با نوجوانی باز طرح زندگانی |
| 46 | سر بر آرید حریفان كه سبویی بزنیم |
| 47 | مرا ندیده برفتی، ندیده ام بگرفتی |
| 48 | صحنه آفاق چون تو ماه ندارد |
| 49 | تا نپنداری كه من سر پیچم از پیمان پیر |
| 50 | سری به سینه خود تا صفا توانی یافت |
| 51 | دامن مكش به ناز، كه هجران كشیده ام |
| 52 | آسمان خود خبر از عالم درویشان است |
| 53 | تا جلوه كرد طلعت ساقی به جام ما |
| 54 | سر خوش آنان كه سر خیره به خمخانه زدند |
| 55 | منم كه شعر و تغزل پناهگاه من است |
| 56 | رقیبت گر هنر هم دزدد از من، من نخواهد شد |
| 57 | بود آیا كه در صلح وصفا بگشایند |
| 58 | همدمان یارب كجا رفتند و یاران را چه شد |
| 59 | آنان كه سرمه از رد ِ پای شما كنند |
| 60 | علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را |
| 61 | گر گوش مال عشق نبودی به ساز من |
| 62 | آمد بهار و لاله شد از ژاله پر ز می |
| 63 | كوی میخانه ما آب و هوایی دارد |
| 64 | رو به هر قبله كه كردم، صنما سوی تو بود |
| 65 | خیز تا خیمه ی عزلت به خرابات بریم |
| 66 | هر رایت از تو دیدم بود از بلندی آیت |
| 67 | از غم جدا مشو كه غنا می دهد به دل |
| 68 | چشم و ابروی تو تا تیر و كمانی دارد |
| 69 | اسم اعظم باز گردد با سلیمان غم مخور |
| 70 | نه غمی می رود و نی هوسی می آید |
| 71 | نه از این ورطه نجاتی كه كناری گیرند |
| 72 | تا بود خون جگر خوان جهان این همه نیست |
| 73 | باغ ها خلوت و خالی است كجایی بلبل |
| 74 | به تودیع تو جان می خواهد از تن شد جدا حافظ |
| 75 | رسیدم در تو و دستت ز دامن برنمی دارم |
| 76 | ای صبا با تو چه گفتند كه خاموش شدی |
| 77 | محرم آمد و نو كرد درد و داغ حسین |
| 78 | سالها دخمه ی خود ظلمت زندان كردم |
| 79 | ماهم كه هاله ای به رخ از دود آهش است |
| 80 | كس نیست در این گوشه فراموش تر از من |
| 81 | پرتو ذات ازل را دو جهان ذراتند |
| 82 | كاش پیوسته گل و سبزه وصحرا باشد |
| 83 | در بهاران سری از خاك برون آوردن |
| 84 | الا ای هدهد تخت سلیمان |
| 85 | مستمندم بسته ی زنجیر و زندان، یا علی |
| 86 | گران سِـیرش مبین قاصد كه بی پایان بود راهش |
| 87 | ره گشودم در دل از بیگانگی با آشنایی |
| 88 | عجب پایی گریزان دارد این عمر |
| 89 | ای تو دیوانه كه هر بیتش یكی دنیا غزل |
| 90 | ندانم این جهان یا آن جهان به |
| 91 | عمر بگذشت به كوچیدن ایامی چند |
| 92 | بگشا بر رخ می خواره دَری بهتر از این |
| 93 | ای گل به شكر آنكه در این بوستان گلی |
| 94 | شب به هم درشكند زلف چلیـپایی را |
| 95 | اگر خورشید شد خاموش ماه و اختری هم هست |
| 96 | شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین |
| 97 | عجین تن نِـیی كز ماء و تینی |
| 98 | زندگی خسته كند گر همه یكسان گذرد |
| 99 | در قفسم حوصله سر می رود |
| 100 | جهان من همه آیینه و عشق است آیینم |
| 101 | هر دمم دیده به دیدار عزیزی بگشاید |
| 102 | سِـر سودای تو در هیچ سری نیست كه نیست |
| 103 | هدهد بیا به شهر صبا می فرستمت |
| 104 | با تو گر عشق ندادند گناه من نیست |
| 105 | از من چه طالعی است كه با این شتاب عمر |
| 106 | تسلیم شو كه حكم قضا می توان شنید |
| 107 | عاشقی درد است و درمان نیز هم |
| 108 | آنجا كه به شمشیر جفای تو بمیرم |
| 109 | چه گزارشی است یارب به تغنی نوایی |
| 110 | نه عقلی و نه ادراكی و من خود خاك و خاشاكی |
| 111 | آفتاب تو ام از روزن دل می تابد |
| 112 | پاشو ای مست كه دنیا همه دیوانه ی توست |
| 113 | از این شیطان كه من دیدم ، كسی جان در نخواهد برد |
| 114 | پیمانه الستم پیموده شور ومستی
|
| 115 | داغ یارانم به جان تازد كه یاران را چه شد |
| 116 | آفرینش كتاب حكمت اوست |
| 117 | حافظا باز از تو استدعای همت می كنم |
| 118 | بی تو ای دل نكند لاله به بار آمده باشد |
| 119 | تویی كه جوهر جانی و جان هر دو جهانی |
| 120 | گفتی تو هم به مجلس اغیار می روی |
| 121 | ای هدهد از سریر سلیمان ما بگو |
| 122 | درس عشقی كه شد از عهد دبستان از بر |
| 123 | گل و شمعم به مزار دل خونین آمد |
| 124 | دوشم چه خواب خوش كه شب غم سر آمدی |
| 125 | از متن جمال تو كجا دیده شود سیر |
| 126 | زدی حلقه ام بر در آشنایی |
| 127 | تنیده دور و بر جان من طناب تنم |
| 128 | عشق باز آی كه جانی به تنم باز آید |
| 129 | گلچین كه آمد ای گل من در چمن نباشم |
| 130 | سلطان قضا صولتی از سلطنت اوست |
| 131 | برداشت پرده شمعم و پروانه پر گرفت |
| 132 | سبوكشان كه به ظلمات عشق خضر رهند |
| 133 | چند بیداد كنی دادم كن |
| 134 | ای آفتاب هاله ای از روی ماه تو |
| 135 | شب چراغ خلوت شب زنده دارانم چو شمع |
| 136 | هاتفم زیر لبی گاه صدا می گوید |
| 137 | بجهیم از خود و در جبهه بجوییم خدا را |
| 138 | ای بر سریر ملك ازل تا ابد خدا |
| 139 | سعدیا! از باب عشقت در گلستان آمدیم |
| 140 | عمر دنیا به سر آمد كه صبا می میرد |
| 141 | مهرش افزود كه از ماه رخش كاسته بود |
| 142 | ز من بر گشته روی كار جانا |
| 143 | از متن جمال تو كجا دیده شود سیر |
| 144 | به صحراهای وحشی می چمد آهو وشی تنها |
| 145 | زندگانیم و زمین زندان ماست |
| 146 | سزای همت خود سر نمی نهم به سجود |
| 147 | ولی كه داده خدایش به وصل خویش وسایل |
| 148 | ارمغان آمد و پیغام وحیدم در داد |
| 149 | گر دل شكستگان بنوازند نای عمر |
| 150 | بار بگذارد ولی هرگز نكاهد بار ِ مادر |
| 151 | كوره هم خاموش و ما سركوب و سندانی هنوز |
| 152 | چه دریایی است میلاد عظیم نیمه ی شعبان |
| 153 | رمضان سایه ی مهر از سر ما می گیرد |
| 154 | تا جلوه می كنی به چمن، سروی و گلی |
| 155 | چه بودی ارهمه كس درس ِ خود، روان بودی |
| 156 | من دگر سوی چمن هم سر پروازم نیست |
| 157 | جوانی شمع ره كردم كه جویم زندگانی را |
| 158 | سیل است و شبانگاه و جهان غرقه در آب است |
| 159 | به میلیون سالها پرواز نوری آسمان پرّان |
| 160 | نشان هاست مرد خدا را ولیـِكن |
| 161 | سحابه بود و سخن از اصول دین و فروع |
| 162 | ز دانش بود آدمی ناگزیر |
| 163 | دم به دم زنده از آنیم كه دم زنده از اوست |
| 164 | خدای خویشتن بشناس و بس كن |
+0 به یه ن
گؤنده ر
بؤلوم لر:
استاد شهریار